Czym jest skarga kasacyjna?
Zgodnie z art. 398 (1) § 1 kodeksu postępowania cywilnego od wydanego przez sąd drugiej instancji prawomocnego wyroku lub postanowienia w przedmiocie odrzucenia pozwu albo umorzenia postępowania kończących postępowanie w sprawie strona, Prokurator Generalny, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka może wnieść skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
Pozytywny i prawomocny wyrok sądu apelacyjnego niestety nie kończy postępowania w sprawie. Bankowi przysługuje skarga kasacyjna będąca nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia od wyroku sądu drugiej instancji. Jej adresatem jest Sąd Najwyższy, który w niektórych przypadkach może uchylić wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania. W praktyce jednak, zdarza się to niezwykle rzadko.
Rozpoznanie tego typu skargi rozpoczyna się od tzw. przedsądu, kiedy to skarżący, aby mieć możliwość przyjęcia skargi kasacyjnej jako środku rozpoznania przed Sądem Najwyższym, musi wykazać, że:
Rozpoznania skargi kasacyjnej banku rozpoczyna się do tzw. przedsądu. Aby Sąd Najwyższy mógł przyjąć ten środek do rozpoznania skarżący musi wykazać, że:
• istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów;
• w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne;
• zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Już na tym etapie ogromna większość, tj. aż 97% skarg kasacyjnych jest odmawiana do rozpoznania, ponieważ nie spełnia ww. kryteriów. Sprawy frankowe są powtarzalne, a orzecznictwo w ich zakresie ma ugruntowany charakter, a Sąd Najwyższy nie powinien zajmować się takimi sprawami. Odmowa przyjęcia skargi kasacyjnej zamyka bankom możliwość dalszego postępowania.
Fragment uzasadnienia postanowienia SN z dnia 8 lipca 2022 r. (Sygn. akt I CSK 2912/22):
„W okolicznościach sprawy nie zachodzi potrzeba głębszego wyjaśnienia podniesionych przez pozwanego kwestii prawnych i dokonanie wykładni wskazanych przez niego przepisów prawnych, gdyż zasadniczą przyczyną ustalenia stwierdzenia nieważności umowy był fakt przyjęcia, że klauzule umożliwiające stosowanie do przeliczeń kurs kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego, ustalone według tablicy kursowej banku, kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. W odniesieniu do wskazanych przez skarżącego przepisów prawa znajdują zastosowanie powyższe wywody (odnoszące się do kwestii podniesionych zagadnień prawnych)”.