Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej po raz kolejny orzeka na rzecz konsumentów.
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej po raz kolejny orzeka na rzecz konsumentów. W grudniowym wyroku o sygnaturze C-625/21 zostało orzeczone, że że przedsiębiorca nie ma prawa dochodzić żadnego wynagrodzenia czy roszczenia odszkodowawczego od konsumenta, jeżeli umowa, którą zawarł z konsumentem, obciążona była niedozwolonymi postanowieniami umownymi. Dodatkowo, Rzecznik Generalny TSUE opiniował, że przeznaczenie części kwoty kredytu, nawet więcej niż marginalnej, na cele związane z działalnością gospodarczą nie pozbawia kredytobiorcy statusu konsumenta.
W związku z powyższym, żądanie wynagrodzenia przez przedsiębiorcę od szerzej rozumianego konsumenta nie jest dopuszczalne, jeżeli ich stosunek był oparty o klauzule abuzywne, a na dodatek, nie może ona obowiązywać nawet po usunięciu z niej owych klauzul.
Wyrok ten, jest niesamowicie korzystny dla frankowiczów, ponieważ banki nie będą mogły dochodzić roszczeń względem kredytobiorców, jeżeli zawarta przez nich umowa zawierała klauzule abuzywne. Oznacza to, że w sprawach frankowych nie będą miały zastosowania powszechnie obowiązujące przepisy prawa cywilnego dotyczące odpowiedzialności kontraktowej, a więc jakiekolwiek dochodzenie wynagrodzenia przez przedsiębiorcę od konsumenta jest niedopuszczalne, nawet po usunięciu ww. klauzul z umowy.
Dodatkowo, Rzecznik Generalny TSUE wydał opinię do polskiej sprawy o sygn. akt C-570/21, w związku z którą, jeżeli pozagospodarczy kontekst umowy kredytowej miał charakter dominujący, kredytobiorcom nadal przysługuje status konsumenta. Fragment opinii:
„Na podstawie wszystkich powyższych rozważań proponuję Trybunałowi, by na pytania prejudycjalne przedstawione przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie (Polska) odpowiedział następująco:
Artykuł 2 lit. b) dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, a także motywy tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że:
nie stoją one na przeszkodzie objęciu definicją „konsumenta” osoby prowadzącej działalność gospodarczą, która zawarła wspólnie z kredytobiorcą nieprowadzącym takiej działalności umowę kredytu indeksowanego do waluty obcej, przeznaczonego po części do użytku gospodarczego jednego z kredytobiorców, a po części do użytku niezwiązanego z jego działalnością gospodarczą, i to nie tylko w sytuacji, gdy użytek gospodarczy jest na tyle marginalny, iż odgrywa jedynie nikłą rolę w ogólnym kontekście danej umowy. Z uwagi bowiem na kryteria wykładni przedstawione w motywie 17 dyrektywy 2011/83/UE wystarczy, w przypadku umów o dwojakim celu, aby cel gospodarczy był tak ograniczony, że nie jest on dominujący w ogólnym kontekście umowy.
Artykuł 2 lit. b) dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, a także motywy tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że:
kwestia, czy cel o charakterze gospodarczym lub zawodowym jest dominujący w ogólnym kontekście umowy, musi zostać rozstrzygnięta przez sąd krajowy, który powinien dokonać całościowej oceny wszystkich okoliczności danej sprawy. W tym celu sąd krajowy, w przypadku wniosku o udzielenie kredytu skierowanego do instytucji kredytowej, może wziąć pod uwagę jako kryteria jego oceny: stosunek między kwotą przeznaczoną na cele zawodowe a kwotą przeznaczoną na cele osobiste; okoliczność, że o kredyt wystąpiła solidarnie osoba nieprowadząca żadnej działalności zawodowej lub gospodarczej i niezwiązana z działalnością gospodarczą drugiego wnioskodawcy; ewentualne uzależnienie udzielenia kredytu na cele prywatne od jednoczesnej spłaty długu zaciągniętego na cele gospodarcze lub zawodowe przez jednego z dwóch wnioskodawców.”